ΑΝΙΧΝΕΥΣΗ
Ακολούθησα τα σημάδια του χιονιού
στις πέτρινες τις σκάλες.
Λευκές νιφάδες τούφες-τούφες,
αγνές κι αθώες σαν ψυχές,
σαν τις καρδιές μας τις παρθένες
αιώνια αγαπημένες.
Ακολούθησα τη σκόνη του χρυσού
μες την κινούμενη άμμο.
Κίτρινοι σβώλοι κατεργασμένοι
για δες πώς λάμπουνε ευτυχισμένοι
σαν την αγάπη μας κι αυτοί
αιώνια δεμένοι.
Ακολούθησα σταγόνες του μελιού
στους γρανιτένιους βράχους.
Χρυσές, γλυκές σταλαγματιές
νέκταρ και αμβροσία
σαν τα φιλιά μας γευστικά
αιώνια ελκυστικά.
Ακολούθησα τ΄αστέρια τ΄ουρανού
στο πέλαγο της νύχτας.
Φωτιές πετούν σαν καρτερούν
τη χάση πια του φεγγαριού
σαν τη φωτιά που ΄χουμε στην καρδιά
αιώνια ερωτευμένα εμείς πουλιά.
Ακολούθησα τους ήχους της καρδιάς μου
στους αχανείς διαδρόμους του μυαλού
και πού άραγε κατέληξα, σε ποια ίσως λογική;
ή σαν ποιο τάχα αίσθημα θρόνιασα στην ψυχή;
Απάντησα αφού σκέφτηκα
με την καρδιά που μ΄οδηγεί,
σωστά και αμερόληπτα,
στην αγκαλιά σου τη ζεστή.
Βέρα μου, αγάπη μου, πάντα θε να ΄μαστε μαζί!
